Fascinating Cambodia

Cambodja. Jeetje, waar moet ik beginnen.... De laatste keer dat ik schreef waren we in Bangkok, daar wilde we graag zo snel mogelijk weg. Na een comfortabele reis waren we aangekomen bij de Thaise-Cambodjaanse grens. De Lonely Planet (onze reisgids) waarschuwde ons al voor fake visa’s, welke verkopers op straat je proberen aan te smeren. En ja hoor, we kwamen de bus nog niet uit en ze stonden al klaar. We moesten bij hun zijn voor een visa! Nou, ons hou je niet voor de gek, dus daar trappen we niet in! ;-) Het duurde wel even wat langer om ons visa te krijgen, maar voor $20 waren we de trotse eigenaren van een Cambodjaans Visa voor 30 dagen.
Samen met een ander stel zijn we met de taxi (!) naar Siem Riep gereden, zo'n 150km verderop. Het valt ons al gelijk op dat het land zeer vlak is. We passeren de vele rijstvelden, kleine schattige dorpjes en voelen ons al direct op ons gemak in dit land. Eenmaal aangekomen in Siem Riep vinden we een prima hotelletje met een warme douche! Ja, dat is voor ons een luxe :-) Heerlijk!
’s Avonds gaan we heerlijk Italiaans eten, de rijst komt ons zo onderhand de neus uit, dus een schuldgevoel hebben we niet! En dan vroeg naar bed, want morgen gaan we naar de tempels van Ankor Wat. Wat? Voor de niet-kenners: de tempel Angkor Wat is het grootste religieuze gebouw op de wereld. Rondom staan nog vele andere belangrijke tempels en gebouwen, deze zijn al duizenden jaren oud en zijn dezer dagen een pelgrimsoord voor alle Khmers (Cambodjanen). Hebben jullie de film Tomb Raider gezien, met Angelina Jolie als Lara Croft? De film is deels hier opgenomen. Dan hebben jullie heel misschien een idee van hoe het eruit ziet. Het gebied is zo groot, dat men adviseert om een tuk-tuk of fiets te huren, om de tempels te kunnen bezichtigen…. poeh dat geloof je toch niet!

We staan om 05.00u op, zodat we de zonsopgang kunnen zien bij de grootste tempel. Op onze gehuurde fietsen trappen we de zon tegemoet en arriveren we mooi op tijd bij de tempels. Je zou toch denken dat er dan geen hond zou zijn, maar het tegendeel is waar. Bloody tourists all over the place. Maar dat mag de pret niet drukken, we zijn gefascineerd door de tempels. Prachtig! We vangen af en toe wat boeiende verhalen op van een gids, die een groep touristen informatie geeft. Met onze Lonely Planet en de kaart van het gebied in onze handen gaan we deze dag op pad. En inderdaad, pfff wat is het hier groot! Het is serieus 15minuten fietsen van de ene tempel naar de andere! Eindelijk wat aan dat luie spek van ons doen!
We kijken onze ogen uit, wonderbaarlijk mooi, je voelt de cultuur, zeker als er 100 chinezen met hun big-ass camera foto’s maken, zonder de tempel eigenlijk in het echt te zien… Het valt ons op dat er veel bedelaars zijn en kinderen die ons proberen een boek te verkopen over de tempels of andere dingen, zoals armbandjes. Meisjes van een jaar of 4/5 komen naar me toe gerend en hangen aan me om te vragen of ik alsjeblieft armbandjes wil kopen voor één dollar… Ik hou helemaal niet van bedelaars, maar hier ben ik wel gevoelig voor hoor!
Na deze dag, zijn we geradbraakt.We hebben nog net genoeg energie om een hapje te gaan eten.

Het fietsen beviel ons goed, dus de volgende dag trappen we weer lekker door, richting de ‘Floating Villages’, dorpjes aan de rand van de rivier. Onderweg zwaaien kinderen naar ons en zeggen ons lief ‘Hello”. Na een stoffige en hobbelige rit op ons stalen ros, komen we aan bij een klein haventje. We huren (een veel te dure) boot met kapitein en varen richting de Ton Sap rivier. Daar aangekomen worden we afgezet voor een ‘quick drink’ (lees: geldafzetterij) bij een restaurantje op het water. Daar staat een klein Cambodjaans meisje met een prachtige dikke vette slang om haar nek. Ik deins achteruit, want ik hoef niks van die beesten te hebben. Ik maak gauw een foto van haar, waarna ze zeurt om ‘Wan Dollah” en haar handje op houdt. Oja, wie vraagt… Ik draai me om en onze guide wijst naar beneden waar ik word geconfronteerd met een stuk of 6 krokodillen, waaaaahhh!! Het blijkt een crocodile-farm te zijn. “Uh… oke. En waarvoor worden ze dan gebruikt…?” Stomme vraag natuurlijk, ze worden lekker opgegeten en er worden tassen, riemen, portomonnees en schoenen van gemaakt. We stappen weer op ons bootje, omringd door 2 andere bootjes, waar vrouwen in zitten die hun kinderen laten zien (een baby ligt te slapen in een kleine hangmat op de boot en een meisje zit zielig kijkend in een hoekje van de boot) en vragen ons om ‘Wan Dollah?” Onze guide vertelt ons dat de mensen hier erg arrm zijn en slecht leven. De gemiddelde levensverwachting in een floating village is 56 jaar. Hij verteld ons dat we nu een bezoek zullen brengen aan het weeshuis, daarvoor varen we eerst langs een winkel waar we rijst, water of noodles kunnen kopen om te schenken. Je begrijpt al, we voelen ons wel verplicht om wat te kopen, want je kunt niet met lege handen aankomen bij het weeshuis. Maar het is allemaal wel erg doorgestoken kaart en dat bevalt ons helemaal niet. We kunnen een zak rijst voor $45 kopen (zo duur is een zak rijst in Nederland nog niet eens!) of water voor $5. Dat doen we dan maar, met lichte tegenzin. We komen bij het weeshuis aan en de man die ons ontvangt is erg blij met het water. Ach…. Denkende dat de kindjes geen papa en mama meer hebben, raakt ons dit.

Die nacht vertrekt onze ‘VIP GOLD nighbus’ naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Ideaal, want dan kunnen we lekker slapen. Dan verwacht je heel wat, VIP GOLD slaapbus, ja toch? Wat staat ons dan te wachten?
Ten eerste: de bus vertrekt een uur later dan gepland.
Ten tweede: onze slaapplaatsen zijn duidelijk gemaakt voor Aziatische mensen, want benen strekken dat lukt niet
Ten derde: de weg waar we over rijden is zo hobbelig, dat we letterlijk wakker geschud worden, met onze kop tegen het plafond! Pffff hard werken dit.

A fijn, we komen veilig en heelhuids aan in Phnom Penh. Die dag staat een bezoek aan de Killing Fields van Choeng Ek op ons programma. We bezoeken eerst het genocide museum Tuol Sleng, ofwel de ‘Former office’ en gevangenis waar de verschrikkelijke geschiedenis van Cambodja van 1975-1979 plaats heeft gevonden, onder het regime van Pol Pot. Gevangenen werden hier mishandeld, gemarteld en gedwongen om hun straf te bekennen, welke zij niet begaan hadden. We zijn er stil van. Heftig. Heel heftig. Wat heeft dit land moeten ondergaan, verschrikkelijk! Dit raakt ons beide zeer.
Na het museum bezoeken we de killing fields, waar miljoenen mensen op verschrikkelijk brute wijze werden afgeslacht en in een massagraf gedumpt werden. Hier krijgt het hele verhaal beeld en geluid. Wat is dit erg! Zo heftig, je kunt het op deze plaats voelen. In de grond zijn overblijfselen van botten en kledingstukken zichtbaar. De killing tree, waar baby’s tegenaan werden geslagen voor de ogen van hun moeders…. Afschuwelijk! Niet te bevatten.
Beide teneergeslagen en stil lopen we weg van deze lugubere plek, onze gedachten naar alle onschuldige mensen die hier zijn gestorven, R.I.P.
Met deze ervaring op zak, voelen wij ons twee zeer gelukkige mensen. We zijn bevoorrecht, wat hebben we het toch goed! We hoeven écht, écht niet te klagen over wat dan ook. Dankbaar mogen we zijn en verdomd tevreden met wat we hebben in ons leven. Voor ons Nederlanders zijn veel zaken vanzelfsprekend. Maar voor andere mensen dus absoluut niet. Wanneer je je even down voelt of ongelukkig, probeer dan de mooie dingen van het leven te zien. Die zijn er genoeg, ontelbaar! Meer dan je je op dat moment beseft.

Op dit moment zijn we precies één maand op reis. Dat betekent dat we er nog 2 hebben, ja echt fantastisch! Die gaan we mooi besteden en we gaan verder in: Vietnam! Chúc súc khoé! (proost!)

Dan nog even dit:

Wisten jullie dat….
- alle bestuurders van auto’s en bussen hier constant de toeter van de auto aan zetten om te laten weten dat ze passeren. Er zijn zelfs verkeersborden die aangeven dat je in een bepaald gebied NIET mag toeteren! Hilarisch.
- ik me erg bloot voelde, toen een monnik in Siem Riep naar me keek en direct zijn blik naar de grond richtte (en nee, zo bloot was ik niet gekleed!)
- een vrouw niks aan een monnik mag aanreiken. Dat betekent dat wanneer een monnik iets koopt van een vrouw en zij geld terug moet geven, dan stopt ze dat in zijn zak (…dat mag dan weer wel?! ;-) )
- wij nu heerlijke gepeelde voeten hebben, dankzij Dokter Fish
- honden hier eerst uitkijken voordat ze de weg over steken. Wanneer een auto toetert, dan wachten ze netjes met oversteken. Fantastisch toch!
- we niet eens de Cambodjaanse delicatessen hebben geproefd: gefrituurde vogelspin, gemarineerde torren, gesuikerde wormen, gefrituurde sprinkhanen, gefrituurde kevers, gebakken slang en gefrituurde larven (zie foto).
- je best op een brommer kunt zitten met het hele gezin, in Cambodja zitten ze met 4 personen op een brommer!
- slangen best kunnen doorgaan als speelgoed voor kinderen (zie foto).
- Pauls baard inmiddels 1cm heeft behaald, dat Cambodjaanse meisjes zelfs giegelen als ze hem zien (Aziatische mannen hebben vrijwel nooit een baard/snor).
- we 3,5 kilo aan kleren en ballast naar huis hebben gestuurd, omdat we er alleen mee aan het slepen waren en ik toch echt teveel kleren had meegenomen…. verrassend?!

Weer bedankt voor jullie lieve en leuke reacties allemaal! :-) We missen jullie helaas niet, daar hebben we het te goed voor naar ons zin hier! Hehehe.

Veel liefs,

Paul en Saya