Dazzling Saigon, overwhelming Vietnam

Lieve vrienden, familie, collega’s en andere geïnteresseerden die onze verslagen lezen: welcome to Vietnam! Visa in de aanslag, backpack gepakt, geld gewisseld naar Vietnamese Dong? Oké, daar gaan we!

Vanuit geliefd Phnom Penh brengt een busje ons naar de grens van Vietnam en daar gaan we verder in een klein bootje naar Chao Doc in Vietnam, over de Mekong. Werkelijk waar een prachtige belevenis! We zijn gefascineerd door het alledaagse leven van de mensen, wat we mooi kunnen waarnemen vanuit ons bootje. We varen langs bijelkaar getimmerde huisjes op palen, ossen die zich baden in het water, kindjes die meerennen en naar ons zwaaien, jongens die vanuit een dubbele flik-flak salto het water in springen en andere stunts uithalen, bootjes met vrouwtjes met een driehoekig hoedje allerlei groentes vervoeren, een duck-farm, met 101 eenden op 2 vierkante meter enz enz. Na deze reis besluiten we om direct door te reizen naar Ho Chi Minh City, de nieuwe naam voor de stad Saigon. Halverwege maakt de bus een raar geluid en kijken mensen elkaar verschrikt aan: “Oh nee, het zal toch niet….?” Jep, kaputt! De buschauffeur schreeuwt iets door de bus, Joost mag weten wat, maar een hard ‘Aaaaaww…” geeft ons de bevestiging dat de bus niet meer verder rijdt. Niemand spreekt Engels dus kan ons niet uitleggen wat er aan de hand is. We stappen uit en gaan bij een vrouwtje wat drinken. Pak ‘m beet 1,5uur later komt er een andere bus aan, waarmee we verder reizen. A fijn, eind goed al goed, Ho Chi Minh City. En weliswaar stappen we de bus nog niet uit en staan er al 10 taxi-chauffeurs klaar om ons naar ‘naiz otel’ te brengen.Wat stond er ook alweer in de Lonely Planet over taxi’s in Vietnam? Ach, laten we een taxi nemen, komt vast goed…. zucht. Diepe zucht. We rijden… en rijden… en die meter blijft maar tikken. Ongelooflijk, €7 voor dat taxiritje, dat was dus nog duurder dan de 6 uur (!) die we in de bus hebben gezeten van Chau Doc naar Ho Chi Minh… Geïrriteerd betalen we de man en zoeken we een hotel. De Lonely Planet schreef dus dat taxi-chauffeurs ver om rijden en de taximeter anders hebben ingesteld, zodat het tarief een stuk hoger ligt… Weer wat geleerd.

De volgende dag willen we Ho Chi Minh gaan verkennen en een nieuwe klamboe kopen, want die zijn we tijdens onze reis ergens verloren. We lopen over de markt om er eentje te kopen… stop… markt? Pffff wat een HELL hier! Bijna alles wat je hier koopt is vers… heel vers, want alles is nog levend.: kikkers, ontdaan van hun vel en hun achterpootjes bij hun heupjes vastgebonden, vissen, op een grote schaal half in het water, zodat ze nog net (kunnen) spartelen, hanen en kippen, die worden gekeurd door hun vleugels hard omhoog te trekken, krabben en kreeften, met wel 20 op elkaar in een veel te klein aquarium. Schreeuwende Vietnamesen met een hele schelle stem. De mensen kijken ons een beetje argwanend aan en ik durf niet eens een foto te maken, want de spanning is om te snijden... Poeh, we voelen ons niet bepaald welkom. We zoeken daarna iets om te ontbijten, maar mijn honger is helaas vergaan… Daarna lopen we verder, ik kan jullie vertellen: deze stad is zó overweldigend! Bromfietsen en scooters kris-kras door elkaar: letterlijk kris-kras, stel je een rotonde voor waar iedereen gewoon met 40km per uur overheen sjeezt, vanuit 4 kanten! En dat gaat dan gewoon helemaal goed!

We hebben even genoeg van de stad en boeken die middag nog een bus naar het strand: Mui Ne. We hebben een fantastisch hotelletje, met zwembad, onze kamer kijkt uit over zee, een heerlijke plek! Relaxen, daar zijn we aan toe en daar zijn we precies op de juiste plek. Mui Ne, Russisch Mui Ne: menu’s in het Russisch, reclameborden, dure resorts: alles perfect voor onze SovJetsetters. We lopen over de boulevard en worden daar ineens verrast door een krokodil aan een spies! Waaah, ontdaan van zijn vel, zijn hoofd en pootjes zijn nog te herkennen. Verder is er ruime keuze seafood: schildpadden, haaien en slangen! BARBAREN! En ja, alles is nog levend! De mensen zijn hier ook niet bijzonder vriendelijk, ze komen wat afstandelijk en onvriendelijk over, wat een verschil met Thailand of Cambodja!
We kiezen een heerlijk terrasje uit om te gaan eten, aan zee. Ons valt al direct op dat er een ‘wat vreemde blanke man’ alleen aan de bar zit. Hij lijkt ons ‘aardig van de kaart’: hij is namelijk een soort Tai Chi aan het doen, er staat een glas wodka op tafel. Zou het misschien een Rus zijn? ;-) Ojee, daar komt hij naar ons toe…. En ja hoor, we raken aan de praat. Hij bestelt tegelijk met ons ook wat te eten en we proberen met handen en voeten wat oppervlakkig te communiceren (nog een kenmerk van Russen is dat ze geen Engels praten). Een ander kenmerk is dat ze genoeg geld hebben en dat wil hij maar al te graag laten zien, want hij bestelt wodka en eten voor ons. En nog meer eten. En nog meer eten… en nog een wodka. Tot vervelends aan toe voor de serveersters en obers, want de keuken is reeds gesloten. Ze kijken naar ons en rollen met hun ogen. Crazy Russians 

Na een paar dagen relaxen gaat onze trip verder naar beach-capital Nha Trang, een stuk noordelijker. Een stuk groter dan Mui Ne en iets minder Russen (nou... ietsje minder). Die avond worden we na het eten binnengelokt in een bar met naam ‘Why Not?!’ Want ja, why not?  We ontmoeten een stel aardige backpackers: Australiër, Duitser, Canadees, Engelsen, Koreaan en een Japanse. Als mooi zooitje ongeregelde touristen bij elkaar, spelen we kaartspelletjes met drank… Nee, Saya doet niet mee, want ze is nogal snel dronken! Maargoed, Saya heeft geen keus, Australiërs zijn aanhouders! Had ik jullie verteld over buckets? In Thailand hebben ze deze ook, dit zijn emmertjes met sterke drank en daar doen ze dan Red-Bull bij en een frisdrank… A fijn, 3 buckets verder worden we de dansvloer opgetrokken en gaat het feest los….. Jeeeeuujj! Hoe we thuis zijn gekomen weten we beide niet meer… ! Fucking Buckets!
De volgende dag brakken we heerlijk uit in een modderbad, als twee kleine kinderen. Jippieeee! Wat een fantastische Spa, mineraalbaden, bubbelbaden, massages, WAAN! Puur genieten. Wij hebben het zo slecht mensen, werkelijk waar! Jullie weten de helft nog niet…. ;-)

Nha Trang, het was gezellig, maar we moeten weer verder! Vietnam bevalt ons niet goed, vooral Saya niet. Paul vindt het wel meevallen en zou nog wel graag verder naar het Noorden willen reizen… We reizen naar Qui Nhon, nog een plaatsje aan het strand, een stukje Noordelijker. We kiezen voor deze plek, omdat we vanuit hier de bus naar Laos kunnen nemen. Bij de ticket-desk blijkt dat ze enkel een bus naar Kon Tum hebben, een plaats vlakbij de grens. Oké, dan doen we dat en reizen we vanuit daar naar Laos.
HELL what a trip! Oh My Oh My! Je moet weten, er zijn hier geen snelwegen zoals wij dat in Nederland kennen. De mainroad hier is een 2 baans-weg, waar mensen aan wonen, fietsers en brommers op rijden, mensen, kinderen en dieren oversteken. Stel je dat eens voor en dan een Ford mini-van, waar 15 mensen in passen met 120km per uur over de weg race met de toeter ingedrukt! SJEEZZ. Over dat inhalen maar niet gesproken, want dat kun je je niet voorstellen. Dit slaat werkelijk alles!
Duizelig, pangaar en flabbergasted in Kon Tum aangekomen, lopen we swengelend over straat op zoek naar een hotel. Aangekomen bij een ‘het-lijkt-op-een-hotel’ achtig-iets, vragen we of we de kamer eerst zouden mogen zien. Nou, ahum, hier wil je NIET slapen al is het gratis: erg muf, oud, stinkt naar rook, bleh! De vrouw van het wannabe-hotel vraagt ons in het Vietnamees en met handgebaren of we willen blijven wachten, ze geeft ons een kaartje met een ander hotel erop. Ze belt iemand op en 5 min. later staat er een mannetje op een scootertje voor ons klaar. Ik stap met onze beide backpacks achterop en laat Paul achter, hij past er niet op. Aangekomen bij het hotel stap ik af en rijdt de man terug om Paul op te halen. Daar wacht ons een lieve vrouw op, het hotelletje ziet er werkelijk prachtig uit, splinternieuw, fris en we krijgen een grote kamer met een douche buiten op het balkon, voor een paar euro. Ja hoor, prima, hier gaan we voor!
Het is een klein dorpje, werkelijk geen ruk te beleven en geen tourist te bekennen, vet! We zitten op terrasjes en drinken verse riet-suiker-sap, heerlijk! We worden door IEDEREEN aangekeken, mensen lachen/giegelen verlegen naar ons en wij zwaaien en zeggen vriendelijke “Hello”. Hele apart belevenis, net alsof je van Mars komt. We eten op verschillende plekken van de straat, gebakken banaan, verse rijstkoeken, pannenkoek met taugé en garnalen en een broodje BaPao! Vietnamesen kennen het soort restauranten wat wij hebben niet. Niet zo massaal, het is allemaal kleiner, zelfs de stoeltjes zijn klein, ken je die stoeltjes uit de peuterzaal? Nou ongeveer zo groot!
We struinen wat langs de straten en belanden in een gezellig caféetje van hout. Eventjes later komen er 2 vriendelijke homo-mennekes uit Antwerpen aan en we raken aan de praat. De eigenaar van het tentje vraagt of hij misschien een foto zou mogen maken van ons: ‘Alléh, gij kunt un kiekje van ons maken als gij da wilt!”

Op het moment dat ik dit verslag schrijf, zitten we in een busje van Kon Tum naar Pakse in Laos. We kijken erg uit naar dit land, we hebben al veel mensen gesproken die het er echt fantastisch vinden: ‘Damn, you have to go to Laos men, it is EPIC!” Hell Yeah men, thanks!
We zijn ook gestart met onze malariapillen, Malarone. We moeten deze iedere dag slikken, tot en met 7 dagen na verlaten van dit land.

Denken jullie nog een beetje aan ons, af en toe?

Oja, we kunnen trouwens met stokjes eten!
En Paul heeft z’n baard op Vietnamese-stijl laten scheren!

Sabai deeeeee!
Tropische groet uit het zonnige Laos, 30 graden celcius.

Paul en Saya